Projekt devstyle: raport finansowy 2016

Obiecywałem w tym roku otwartość. A może nawet: ekshibicjonizm? Zwał jak zwał. Słowa dotrzymując: otwieram przed Wami swą kieszeń i swój portfel. Pokażę ile kasy wpadło programiście podczas rocznej przerwy od programowania. I z czego ta kasa.

Kilkanaście miesięcy temu bardzo wiele osób życzyło mi powodzenia “na nowej drodze”. Chciałem kroczyć niezbadaną ścieżką, eksplorować i ryzykować. Tak też czyniłem. Doszły mnie słuchy, że inni mogą również zechcieć zrobić podobnie. Ten tekst może być dla nich pomocny.

Tekst pomocny będzie również dla mnie. Zwykle nie robię podsumowań finansowych, bo w tym kontekście interesuje mnie bardziej przyszłość niż przeszłość. Ale w tym akurat roku… przydałoby się. W tej chwili – pisząc te słowa – sam nie znam jeszcze numerków. I jestem autentycznie ciekaw co za chwilę wyjdzie, gdy skończę skrobać słowa a zacznę ryć liczby na excelu.

Fajnie, że udało się to zrobić jeszcze przed Świętami. Będzie temat do rozmowy przy stołach, gdy już polityczne paliwo się wyczerpie :).

Więc… ile może zarobić nieprogramujący programista? Zaczynamy.

(To jest pierwsze z trzech podsumowań roku 2016. Tutaj można poczytać o moich porażkach, a tutaj o tym co się działo w 2016 i co będzie się działo w 2017.)

Założenia

Rok temu dotarło do mnie, że w 2016r ani jeden grosz nie wpadnie mi z programowania. Kodowanie mnie wówczas znudziło, zmęczyło, zmełło. Nie chciałem się w tym babrać przez jakiś czas. Odszedłem z roboty (“Pasja zabija. Spowiedź.“).

Główny cel: odpocząć. Tak też czyniłem. Zwykle robiłem to, na co aktualnie miałem ochotę. Nie wywierałem na samego siebie presji. Żadnej.

Ale miałem też dzikie tygodnie, gdzie non stop robiłemrobiłemrobiłem. 35 wyjazdów “służbowych”, w sumie 78 dni poza domem… te liczby mówią same za siebie.

Tak czy siak: spokojnie dało się wycisnąć więcej z tego roku pod względem finansowym. Nie robiłem tego. To nie był priorytet. Priorytet to: spokojnie, powoli, do garnuszka, byle na wszystko starczyło, a nie żeby się nachapać.

Z czegoś jednak żyć trzeba. Pomysły rodziły się i umierały. Inne wchodziły w dorosłość i generowały tony satysfakcji. Rzadziej: kasy.

Finalnie wszystkie moje zarobki z ubiegłego roku można podzielić na trzy grupy: blog, szkolenia i scena.

Szkolenia są biznesem: to wiadomo nie od dziś. Ale blog i scena? W tych aspektach jestem trochę pionierem, jeśli chodzi o “kolesi z IT”.

Więc jak wyszło? W poniższym kółeczku mieszczą się 173 tys zł. A rozłożyło się to o tak:

Konkretne kwoty dla każdego kawałeczka podaję poniżej.

Szkolenia

Moja oferta szkoleń nie jest bardzo rozbudowana, są tam raptem trzy tematy. Gdyby całość złożyć do kupy i powiedzieć ciągiem, to wyszłoby w sumie może z 5 dni. Zasadę mam prostą: nie szkolę z tematów, w których nie jestem ekspertem.

I… na dobre to wychodzi. Może właśnie dzięki temu zainteresowanie moimi usługami w tym zakresie czasami przekraczało moje możliwości? Nieraz musiałem proponować terminy tak odległe jak “za 4 miesiące”, przez co część szkoleń mi przepadła. No ale niestety: nie jestem nomadem i jak najwięcej czasu chcę jednak spędzać w domu, z rodziną.

Większość szkoleń poprowadziłem jako “wysłannik” Bottegi. Kilka: jako samodzielny Pan Maciej z devstyle.pl ;). I jedno szkolenie otwarte.

Najbardziej cieszą mnie zgłoszenia od firm, które chcą KONKRETNIE MNIE z KONIECZNIE MOIM tematem. Takie zapotrzebowanie może być po trosze wynikiem mojego amatorskiego, ale jednak, marketingu. Kilka razy (np. tutaj czy tutaj) publikowałem wyniki poszkoleniowych ankiet, z których wniosek jest jeden: wszyscy są z moich szkoleń zadowoleni :). Swego czasu napisałem też tekst z wizją “szkolenia idealnego”, którą to wizję staram się przenosić w praktyce do sal szkoleniowych (“Najlepsze szkolenia programistyczne“).

Nie jest to dla mnie praca marzeń na dziesiątki lat, ale to właśnie dzięki szkoleniom mogłem w tym roku realizować się w tak wielu innych obszarach. Tym samym zachęcam do zamawiania szkoleń na rok 2017. Szczerze mówiąc: mimo zdecydowanego powodzenia tego typu działalności nie wiem, kiedy przestanę to robić. Więc korzystajcie, póki się da.

Z prowadzenia szkoleń w 2016 zarobiłem 111 920 zł.

Poniesione koszty: 10 190 zł (benzyna, hotele i koszty szkolenia otwartego).

Blog i podcast

To była dla mnie największa zagadka. Zdanie “chcę się utrzymać z prowadzenia bloga kierowanego do programistów” częściej spotykało się z uśmiechem pełnym politowania niż czymkolwiek innym. Owszem, masa osób życzyła mi “powodzenia”, ale… chyba nikt nie wierzył, że da się coś z tego wycisnąć. W końcu szafiarz czy kucharz ze mnie średni.

Więc po roku (będącym raczej “rozbiegówką”) oznajmiam: da się. Z jednym dużym “ALE”.

O tym napiszę kiedyś pewnie trochę więcej, ale “życie z bloga” nie polega na siedzeniu na dupie, ładnym pachnieniu Diorem Homme i czekaniu, aż zgłosi się firma z worem złota do wydania na reklamę. Niestety ;). To jest tak naprawdę kupa roboty. I to nie tylko “kreatywnej”. Ileż godzin spędziłem w tym roku na negocjacjach czy czytaniu (i pisaniu!) umów! Ile setek maili trzeba powymieniać, żeby choć jedna akcja doszła do skutku! Nie zdawałem sobie z tego sprawy. Teraz: zdaję. To nie jest łatwy kawałek chleba. Choć satysfakcjonujący i w dużej mierze: całkiem przyjemny.

Dorobiłem się nawet profesjonalnej oferty reklamowej i uber-pro PDFa przedstawiającego moją osobę i moją działalność. Jedno i drugie do obejrzenia na stronie Reklama.

Budujące jest to, że po kilku miesiącach wlewania litrów prawdziwej miłości w bloga dało się zauważyć wymierne efekty. Efekty w postaci zainteresowania firm komercyjnymi współpracami. Rok temu – po prawie 8 latach prowadzenia bloga – ani jedna firma nie napisała do mnie z propozycją “zrobienia czegoś razem na blogu”. A przez kilka ostatnich miesięcy dostałem takich zapytań bez mała kilkadziesiąt. Bardzo niewielki % kontaktów faktycznie prowadzi do transakcji – bo często firmy nie są przygotowane na profesjonalną wycenę usług promocyjnych “na jakimś programistycznym blogasku” – ale to nic.

Z przedstawionego poniżej efektu jestem ultra-mega zadowolony. To więcej niż bym się sam spodziewał. I raczej więcej niż ktokolwiek byłby w stanie przewidzieć jeszcze rok temu. A perspektywy na 2017 są o wiele lepsze, bo wiele tematów (prawie na drugą taką kwotę) jest “w trakcie dogadywania”. Będzie fajnie.

Z bloga w 2016 zarobiłem 53 000 zł.

Poniesione koszty: 34 000 zł.

Fuck, jakie koszty! Żeby prowadzić bloga? Prawda???

Tutaj kilka słów wyjaśnienia: postanowiłem, że blog to moja przyszłość. Że chcę wypłynąć z nim naprawdę szeroko. I że nie będę żałował na to kasy. Widać to po ogromnej kwocie kosztów związanych z devstyle. Część z tych wydatków to nagrody w konkursie Daj Się Poznać i usługi grafika, część (ok 2500) to reklama na Facebooku, część (ok 2000) to kubeczki i rollup DevTalk, ale większość to… coś innego.

Coś, o czym pewnie napiszę w niedalekiej przyszłości. Zrobiłem coś dziwnego, o co sam siebie jeszcze rok temu bym nie podejrzewał. Wszystkie decyzje wydania tak dużej kasy były przemyślane i żadnej nie żałuję, ale… rodzi się pewne pytanie: czy udało się osiągnąć wszystko, co te pieniądze miały zdziałać? I smuteczek: niestety nie. Właściwie to wręcz przeciwnie: nie udało się osiągnąć prawie niczego z moich “wielkich wizji”, które miały być sfinansowane tą kasą. Wizji, którymi mamiłem się miesiącami.

Ale znowu: to nic! Zamiast efektów otrzymałem za te pieniądze tony doświadczenia. I fajny temat do rozmów i postów na przyszłość ;).

Scena

To temat na osobnego posta, ale w skrócie: organizatorzy eventów płacą za PRAWIE wszystko: lokalizacja, katering, torby, koszulki… Nie płacą tylko za to, co najważniejsze: prelegenci, ich czas i wyjątkowe umiejętności. Czyli konferencyjne mięsko. To, po co się tak naprawdę spotykamy.

Jako współorganizator Programistoku wiem, jak trudna jest to kwestia organizacyjna. Od tej strony: nie wymyśliłem jeszcze jak to dobrze rozwiązać.

Natomiast jako “regularny prelegent” (w 2016 wystąpiłem na scenie ok 25 razy!) mam perspektywę inną. Prowadzenie dobrych prezentacji i przyciąganie ludzi na wydarzenia to trudna sztuka, wymagająca MASY czasu i lat pracy. Za to po prostu należy się wynagrodzenie. Bez żenady wybranym (komercyjnym, promującym jedną firmę bądź niepozwalających mi “spełnić innych celów”) inicjatywom wysyłałem więc cennik. Przez to nie wystąpiłem w kilku fajnych miejscach, ale… trudno. Coś się musi zmienić w tym zakresie!

Ale dobra, o tym rozpiszę się kiedy indziej. A to co niżej to skromny początek. Począteczek. Początunio.

Na scenie w 2016 zarobiłem: 8 000 zł.

Poniesione koszty (niezwrócone): 400 zł (absolutne minimum, którego wymagam od wszystkich inicjatyw, to pokrycie kosztów dojazdu i ewentualnego noclegu).

I… jak to wszystko wygląda?

Z głodu nie padam, Ferrari nie jeżdżę, …

… ale na GT86 starczyło ;). Co pięknie ten rok podsumowuje.

Jest lepiej niż oczekiwałem. To mój pierwszy rok w 100% “na swoim”. Rok, na który zupełnie nie miałem pomysłu. Rok, który miał dać odetchnąć i po prostu spalić poodkładane oszczędności. A wyszło: całkiem całkiem!

Ale… w przyszłości musi być nieco lepiej. Jako “bardzo doświadczony programista” pewnie mógłbym zarobić więcej. Jednak nie takie było założenie mojego tegorocznego eksperymentu. I… miałem w sumie ze 2 miesiące “wakacji”. Więc średnia miesięczna wychodzi, jak na moje potrzeby, bardziej niż satysfakcjonująca. A i żonka Joanna swoją część dorzuca, co daje sumę zupełnie wystarczającą.

Dodatkowo: czy w “normalnej pracy” byłbym tak spełniony, jak jestem teraz? Raczej nie. Czy cieszyłbym się z mniejszych i większych sukcesów, które sam sobie wymyśliłem i zrealizowałem? Nie. Czy nauczyłbym się tak wiele na całej masie poniesionych w tym roku porażek (o nich też będzie osobny tekst, bo nie ma się czego wstydzić! update: tekst już jest)? Też nie.

Nie mówię, że do normalnej pracy nie wrócę. Ba, może to będzie nawet wcześniej niż później. Ale nawet jeśli, to nie będzie to podyktowane tylko i wyłącznie finansami.

Za różnicę w zarobkach kupiłem sobie wspaniały rok. Rok pełen wyzwań, problemów i zmartwień, ale jednocześnie: najlepszy rok w moim życiu. Rok, jakiego życzę każdemu.

Już dawno (na szczęście!) zrozumiałem, że kasa to nie wszystko. O wiele ważniejsze jest z kim i na co się ją wydaje. No i… czas! Żeby cieszyć się pieniędzmi, trzeba mieć czas na ich wydawanie. W podobnym duchu powstał tekst “5 kroków do lepszego programistycznego życia“.

Tutaj skupiłem się na mamonie, a osobny post podsumowujący rok z szerszej perspektywy dopiero powstanie. Ale to już po Świętach.

Póki co: dobrego karpia!

Czy tam jarmużu, co komu.