Jak znaleźć fajną pracę w IT

Drogi Pami,

W minionych tygodniach opublikowałem kilka postów o pracy w IT. Na przykład “Lojalność w IT“. Czy “Nie sprzedawaj się za piłkarzyki“. Albo “Czy IT śmierdzi?“. Miliardy ludzi tam zajrzały, miliony zostawiły komentarz… i ogólnie dość smutny obraz się wyłania. A to kogoś oszukali, a to ktoś czuje się wyzyskiwany, generalnie: mało kto jest zadowolony z roboty. A jak pchać świat do przodu, skoro ludzie robić nie lubią? I podstępu wszędzie szukają? Jak się okazuje dodatkowo: niebezpodstawnie!

W tym tekście znajdziesz niezawodny sposób na znalezienie fajnej pracy w IT.

“Nie można traktować pracy jak partnerstwa, to stosunek pan-niewolnik!”
“Zawsze ktoś kogoś chce wykorzystać!”
“Nigdy nie ufaj pracodawcy!”

Brzmi znajomo? To czytaj dalej. Dzisiaj podzielę się z Tobą swoim niezawodnym sposobem na znalezienie fajnej pracy w IT. To działało. I działa nadal.

Opowieści

Był taki czas, że przeszedłem przez 3 etaty dość szybko. Było słabo. Postanowiłem sobie: będę wolny! Jak ptak… w bokserkach! I zacząłem parać się freelancingiem, który sprowadzał się co prawda do pracy nad jednym systemem dla jednego klienta przez dwa lata, ale było gites. Aż do czasu, gdy przebrzydły klient zwinął się z kraju, zostawiając mnie z ok 30tys w nieopłaconych fakturach. Na kilka miesięcy przed moim ślubem. Było ciężko. Mam nadzieję, że jemu jest teraz źle. Jeszcze gorzej, niż mi wtedy.

Ale trzeba było zakasać rękawy i ponownie rozglądać się za robotą. Wiedziałem jednak, że jeśli zrobię to samo co zawsze do tej pory – skanowanie ogłoszeń i aplikowanie na chybił/trafił – to pewnie skończy się średnio. Więc… czekałem. Czekałem, aż coś mi “samo” wpadnie.

I tak się też stało. Po kilku tygodniach Gutek dał mi cynk, że Tomek szuka człowieka. Tomka znałem tylko z jego internetowych aktywności, ale to wystarczyło aby wywnioskować, że to łebski gość. Jednak… czy chciałbym z nim pracować? Polegać na jego umiejętnościach zdobywania klientów? Zdolności do opłacania faktur? Pamiętajcie, że dopiero co przeżyłem bardzo przykrą przygodę, więc byłem nieufny. Jak sprawdzić takie cechy? Rozwiązanie okazało się banalnie proste: umówiliśmy się na browara! Usiąść w luźnej atmosferze, pogadać bez zobowiązań, wybadać się i poznać wzajemnie. Od razu widać, czy ma się do czynienia z porządnym człowiekiem, czy glistą ludzką. Tomek jest zdecydowanie porządny. Niedługo po tym spotkaniu podpisaliśmy umowę, o czym zresztą później radośnie poinformowałem na blogu. Wszystko zagrało dokładnie tak, jak ustaliliśmy. Nie współpracujemy już od lat, ale nadal widujemy się czasem na browarku. Zostaliśmy kolegami.

Po kilku miesiącach dwuosobowe Connected Dots (Tomek i ja) miało połączyć się z większą firmą o nazwie Predica. Więc stanąłem przed dylematem: idę z Tomkiem w nieznane, czy odłączam się i szukam znowu? Nie miałem wystarczających danych do podjęcia tej decyzji. Więc: spotkałem się face2face na kawie z Grześkiem, jednym z założycieli Prediki. Ja szczerze opowiedziałem jak widzę siebie w perspektywie roku. Grzesiek szczerze ustosunkował się do tego, mówiąc, co jest w stanie mi zagwarantować. Ba, już na tym pierwszym spotkaniu ustaliliśmy, że mój zespół będzie korzystał z Gita mimo, że cała firma stoi na TFSie. I że w moim zespole testy jednostkowe będą wymagane mimo, że wówczas firma nie miała z nimi wielkiego doświadczenia. Ale, co najważniejsze: po tej godzinie byłem pewny, że koleś mnie nie orżnie. Bo nie owijał w bawełnę, nie obsypywał każdego zdania lukrem, aż do wyrzygu. Nie czarował, a mówił jak jest. Niezbyt znam się na ludziach, ale krętacza każdy wywęszy. Wszedłem w ten deal, pozostając w firmie przez prawie dwa lata. I po tym czasie na nikogo z Prediki złego słowa nie powiem, żałując jedynie, że nie udaje się utrzymywać bardziej regularnego kontaktu.

W Predice nie odpowiadała mi tylko jedna rzecz: Sharepoint. BARDZO mi nie odpowiadała. Koleś pracujący z Sharepointem to taki programista jak zaćpana ofiara human-traffickingu w zaplombowanym kontenerze – turystka. <pauza>Niech lecą kamienie</pauza>. Ale to wina MSu, nie ich :). Tak się złożyło, że podczas Wielkanocy 2013 lało się na imprezce u znajomych morze wódy, a obok mnie przy stole siedział Robert – Pan Tato w Ultrico. On wykorzystał moją nienawiść do Sharepointa, a ja jego ogromną potrzebę zatrudnienia developera nakonieczniejużteraz. Przez pół godziny bełkotaliśmy do siebie, finalizując całą pseudokonwersację uściskiem dłoni. W takich okolicznościach nikt nikogo nie może oszukać: dogadaliśmy praktycznie wszystkie istotne szczegóły współpracy. Roberta znałem od lat, bo studiowaliśmy razem: wiedziałem, że prędzej sam będzie wpylał suchy chleb zamiast rzepy z ekobazaru, niż zostawi moją fakturę nieopłaconą. Niedługo potem umościłem się wygodnie pod jego skrzydłem, o czym również napisałem. I dziś, choć już nie pracujemy razem, z chęcią się czasem oglądamy. Miśka-przytulasa nie uskutecznimy, bo my nie z tych, ale pozostajemy w dotyku, że tak się dwuznacznie wyrażę.

Wszystko to sprowadza się do jednego pytania: czy po zakończeniu współpracy masz ochotę zerkać na twarz swego byłego pracodawcy?

Od ponad roku uzupełniam swoje inne działalności prowadzeniem szkoleń. W ciągu ostatnich 5 lat kilkanaście firm zgłaszało się do mnie z propozycją bycia “ich” trenerem. Każdej ładnie dziękowałem. Do czasu, gdy odezwał się do mnie Sławek – założyciel Bottegi. Najpierw pogadaliśmy przez godzinę na skajpie, potem przez 3 godziny w jakiejś kawiarence. Znowu: najważniejsza osoba mówi mi co i jak, a nie jakiś hr- czy pr-account-key-manager. Więc WIEM z czym mam do czynienia. Wiem KOMU finalnie zaufam, podpisując jakiś papier. Współpracujemy z sukcesami, realizując różne przedsięwzięcia, wykraczające poza samo prowadzenie szkoleń. I bardzo się cieszę z takiego obrotu spraw, żywiąc nadzieję, że to będzie trwało jeszcze przez długie lata.

Wszystko to sprowadza się do jednego pytania: czy po zakończeniu współpracy masz ochotę zerkać na twarz swego byłego pracodawcy? Zaprosisz go na imprezę? Wyskoczysz na kawę? Utrzymasz kontakt? Jeśli tak: to znaczy, że decyzja podjęta dawno temu była dobrą decyzją. Ja od lat podejmowałem tylko dobre decyzje w tej kwestii, bo nikomu niczego nie jestem w stanie zarzucić.

Ale co dalej? Teraz nigdzie nie pracuję full-time. Co jeśli musiałbym znowu gdzieś szukać?

Od długiego czasu współorganizuję spotkania Białostockiej Grupy .NET: bstoknet. Aktualnie widujemy się w siedzibie firmy SoftwareHut. Często pojawia się tam szef wszystkich szefów: (nomen omen) Robert. Wychodzimy sobie na fajeczkę i gadamy, czasami nawet kosztem odbywających się prezentacji. Wypytuję o sposób działania firmy, o podejście do pracowników, o atmosferę w biurze. To zdecydowanie jest człowiek, z którym mógłbym robić biznes, mimo, że znamy się dopiero od pół roku, a rozmawiamy z reguły przy imprezowych okazjach. W nieoficjalnych okolicznościach dowiedziałem się więcej, niż mi potrzeba. Widzę podstawowe wartości i założenia, leżące u źródła całej firmy. I nie z ulotek, a z ust osoby kształtującej całość. Nie obchodzi mnie kto jest klientem, kto jest “zarządem”, kto tam jeszcze ma jakiekolwiek znaczenie. Wiem, że gdybym musiał szukać roboty, to prawdopodobnie zapukałbym właśnie do SoftwareHut. Tym bardziej, że aktualnie rekrutują. Struktura organizacji ma dla mnie znaczenie niewielkie, bo wiem, że na samej górze stoi koleś, któremu bym zaufał. Bo za całość odpowiada ktoś z mojej bajki i potrafimy się dogadać. A że Mateusz, z którym robię bstoknet, pełni tam rolę CTO, to tylko kolejna zaleta :). Dla mnie Białystok=SoftwareHut i konieckropka.

Chyba, że chciałbym kompletnie zmienić technologię i wywrócić swoje tech-życie do góry nogami. Wtedy: Arkency. A dlaczego? Bo z Andrzejem – bossem-nad-bossami – z niejednego pieca chleb jadłem, z niejednego nalewaka złoto sączyłem. Ba, nawet Mazury razem przepłynęliśmy, strasząc innych turystów Behemothem na środku jeziora. Znam całą filozofię stojącą za firmą i potrafię się z nią utożsamić. Wiedziałbym, czego się spodziewać. Gdybym ja był Jasiem pragnącym Ruby, to oni byliby moją Małgosią w rubinowych koralach, do której bym serenadę zaadresował. Nie przez jakąś smutną korpo-gadkę, wyuczone procedury prania mózgu, a przez szczere dzielenie się historiami prosto z życia.

Tak to działa.

Wzorzec

Widzicie tutaj pewien PATTERN? Wszędzie w IT szuka się PATTERNÓW, więc dlaczego nie przy poszukiwaniu pracy? Kluczem do udanej współpracy jest pewna bardzo oczywista okoliczność: żadna ze stron nie może być kutasem. Sorry za bezpośredniość, ale tak to właśnie wygląda. A jak lepiej sprawdzić człowieka, niż spotykając się z nim poza biurem, na browarku czy kawie? Od razu widać, gdy ktoś zaczyna kręcić. Albo obiecuje coś, czego nie zamierza dotrzymać. Albo strzela gałami na lewo i prawo, kombinując, jak by tu poczarować.

Żadna ze stron nie może być kutasem. Jeśli koleś jest spoko, to jego firma też prawdopodobnie jest spoko.

Moja złota porada brzmi zatem: pracuj dla człowieka, którego znasz. Z którym jesteś w stanie wysiedzieć przez godzinę w knajpie, i nie brakuje Wam tematów do rozmowy. I nie myślisz tylko o tym, żeby się z knajpy wyrwać. Któremu w jakimś stopniu ufasz. Z którym się identyfikujesz. I, co niezmiernie ważne: w jakimś stopniu jest decyzyjny, JEST FIRMĄ. Jeśli koleś jest spoko, to jego firma też prawdopodobnie jest spoko. Wyklucza to siłą rzeczy wszelkie korpo. Niestety. Wiem, że w korpo też może być fajnie. Ale dla mnie ważne były inne rzeczy.

Może i u Ciebie się sprawdzi?
Keep on rockin!

Procent, The Ultimate dev-job-hunter